zondag 26 februari 2012
Thuis...
Na een vermoeiende vlucht was het leuk thuiskomen met drie vriendinnen die ons op stonden te wachten op Schiphol. Het was een beetje krap met zijn 5en in een auto met ook al onze bagage maar als je dan in een met slingers en ballonnen versierd huis terug komt, en wat vers gebakken muffins kan eten ben je de vlucht en de auto rit snel vergeten nantuurlijk...
Het einde is in zicht...
Na ons geweldige tafelberg avontuur is er natuurlijk nog heel veel gebeurd. De vraag natuurlijk hoe ik dat allemaal op ga schrijven zonder dat je in slaap zal vallen... De korte versie dus maar. We zijn na Kaapstad zelf op pad gegaan. We hebben een geweldig dinky toy auto'tje gehuurd die moeite had om bergen op te komen, maar wel met airco en daar is toch ook iets voor te zeggen in de zomer in Zuid Afrika.
Ok dus wij met ons mooie baby blauwe auto'tje op weg naar het oosten langs de kust. Ik wilde terug maar Knysna en Diepwalle waar ik zo'n 8 jaar geleden zo lang gezeten heb. En, als ik dan toch in de buurt was kon ik mooi Wessel (afstudeerbegeleider zoveel jaar geleden) en Patrick (huisgenoot in Diepwalle) nog een keertje bezoeken. Uiteindelijk zijn we in twee dagen tijd naar een paradijsje van een plek gereden bij East London. Tegen de tijd dat we er aankwamen wist ik al dat het niet zou lukken om Patrick daar te ontmoeten omdat hij het even te hectisch had met werk. Wij hebben daarom bij East London maar heerlijk van de rust en het uitzicht op de zebra's genoten. Is ook wel lekker voor de verandering. Geen mensen om ons heen, geen kookgroep, rijden of dingen bezoeken maar gewoon niets doen (of in mijn geval vooral veel slapen). Na twee nachten was het toch tijd om weer richting het westen te rijden, op naar Stormsrivier. We hebben daar een halve dag heerlijk in de bossen van Tsitsikamma National Park rondgelopen en James besloot dat het tijd was om van de hoogste brug in Afrika af te springen met een elastiekje om zijn enkels. Bij de vraag of ik het ook wilde doen had ik al snel mijn antwoord klaar: waarom zou ik van een brug af willen springen???
De volgende stop was Knysna waar we 3 nachten zouden blijven. Dit gaf ons mooi de tijd om lekker te wandelen in Diepwalle, een beetje te winkelen en te relaxen in Knysna en heerlijk te eten aan de Waterfront met Bex en Mustard (onze eerste reunie van de reis zullen we maar zeggen). Ook is het gelukt om nog een kopje koffie/thee met Wessel te drinken. Het was leuk om hem weer eens te zien.
Het was raar om terug te zijn daar waar je zo lang rondgelopen hebt maar toch ook al wel zo lang geleden. Ergens herken je wel iets maar zodra je denkt te weten waar je heen moet zit je er toch stiekem een straat naast...
Helaas was onze tijd gelimiteerd en moesten we weer op weg naar Kaapstad. Nog 1 nachtje 'on the road' in Swellendam voordat we net voor de lunch in Kaapstad aankwamen. Mooi op tijd om nog even al onze spullen (weer) opnieuw in te pakken en nog wat uurtjes aan de waterkant in Kaapstad door te brengen.
De laatste dag is aangebroken, hoe kon het toch zo snel gaan? We proberen er nog even het uiterste uit te halen en bezoeken Kaap de Goede Hoop. Hier brengen we de dag door en genieten we van de uitzichten, zodra de zon even weg was tenminste, en van de pinguins op Boulders Beach. Terug naar het hostel, wat eten en dan is het echt tijd om naar huis te gaan. We droppen de auto af bij het vliegveld en wachten samen met onze medepassagiers op onze nacht vlucht naar het koude en grijze Nederland...
Het avontuur is ten einde :(
Ok dus wij met ons mooie baby blauwe auto'tje op weg naar het oosten langs de kust. Ik wilde terug maar Knysna en Diepwalle waar ik zo'n 8 jaar geleden zo lang gezeten heb. En, als ik dan toch in de buurt was kon ik mooi Wessel (afstudeerbegeleider zoveel jaar geleden) en Patrick (huisgenoot in Diepwalle) nog een keertje bezoeken. Uiteindelijk zijn we in twee dagen tijd naar een paradijsje van een plek gereden bij East London. Tegen de tijd dat we er aankwamen wist ik al dat het niet zou lukken om Patrick daar te ontmoeten omdat hij het even te hectisch had met werk. Wij hebben daarom bij East London maar heerlijk van de rust en het uitzicht op de zebra's genoten. Is ook wel lekker voor de verandering. Geen mensen om ons heen, geen kookgroep, rijden of dingen bezoeken maar gewoon niets doen (of in mijn geval vooral veel slapen). Na twee nachten was het toch tijd om weer richting het westen te rijden, op naar Stormsrivier. We hebben daar een halve dag heerlijk in de bossen van Tsitsikamma National Park rondgelopen en James besloot dat het tijd was om van de hoogste brug in Afrika af te springen met een elastiekje om zijn enkels. Bij de vraag of ik het ook wilde doen had ik al snel mijn antwoord klaar: waarom zou ik van een brug af willen springen???
De volgende stop was Knysna waar we 3 nachten zouden blijven. Dit gaf ons mooi de tijd om lekker te wandelen in Diepwalle, een beetje te winkelen en te relaxen in Knysna en heerlijk te eten aan de Waterfront met Bex en Mustard (onze eerste reunie van de reis zullen we maar zeggen). Ook is het gelukt om nog een kopje koffie/thee met Wessel te drinken. Het was leuk om hem weer eens te zien.
Het was raar om terug te zijn daar waar je zo lang rondgelopen hebt maar toch ook al wel zo lang geleden. Ergens herken je wel iets maar zodra je denkt te weten waar je heen moet zit je er toch stiekem een straat naast...
Helaas was onze tijd gelimiteerd en moesten we weer op weg naar Kaapstad. Nog 1 nachtje 'on the road' in Swellendam voordat we net voor de lunch in Kaapstad aankwamen. Mooi op tijd om nog even al onze spullen (weer) opnieuw in te pakken en nog wat uurtjes aan de waterkant in Kaapstad door te brengen.
De laatste dag is aangebroken, hoe kon het toch zo snel gaan? We proberen er nog even het uiterste uit te halen en bezoeken Kaap de Goede Hoop. Hier brengen we de dag door en genieten we van de uitzichten, zodra de zon even weg was tenminste, en van de pinguins op Boulders Beach. Terug naar het hostel, wat eten en dan is het echt tijd om naar huis te gaan. We droppen de auto af bij het vliegveld en wachten samen met onze medepassagiers op onze nacht vlucht naar het koude en grijze Nederland...
Het avontuur is ten einde :(
maandag 13 februari 2012
Table Mountain, an adventure to never forget
Opeens was de berg vrij van het tafelkleed en besloten we de gok te wagen om naar boven te gaan. Je wilt immers wel iets zien als daar boven op de berg staat. Het was al wat laat op de dag maar we zouden nog wel een paar uur licht hebben en dus leek het ons een goed plan. Zodra we boven waren begon zich gelijk een deken van mist om ons heen op te werpen, dat was niet de bedoeling! Gelukkig is het weer boven op de berg erg veranderlijk en konden we, nog geen 10 minuten laten genieten van een prachtig uitzicht over de stad.
We waren moe en wilde vooral niet te lang blijven dus we gingen in de rij staan voor de kabelbaan naar beneden. Dat bleek wel heel lang te duren en het weer was helaas weer omgeslagen. Al snel haddeb we door dat het iets te lang duurde eb biet veel later kregen we de mededeling dat er een probleem met het platform was en dat er een techbisch mannetje onderweg naar boven was... Dat kon dus nog wel even duren. En het heeft ook even geduurd! We konden dus net zo goed maar even van het uitzicht en de ondergaande zon genieten. Zo'n 4 uur en een kopje koffie/thee van de zaak later konden we eindelijk weer naar beneden. Duidelijk een 'unforgettable experience'.
We waren moe en wilde vooral niet te lang blijven dus we gingen in de rij staan voor de kabelbaan naar beneden. Dat bleek wel heel lang te duren en het weer was helaas weer omgeslagen. Al snel haddeb we door dat het iets te lang duurde eb biet veel later kregen we de mededeling dat er een probleem met het platform was en dat er een techbisch mannetje onderweg naar boven was... Dat kon dus nog wel even duren. En het heeft ook even geduurd! We konden dus net zo goed maar even van het uitzicht en de ondergaande zon genieten. Zo'n 4 uur en een kopje koffie/thee van de zaak later konden we eindelijk weer naar beneden. Duidelijk een 'unforgettable experience'.
zaterdag 11 februari 2012
Kaapstad
Ik moest even heel hard nadenken om er achter te komen wat ik de laatste keer geschreven had en waar dat ook al weer was. Het was helaas al langer geleden dan ik dacht wat betekend dat ik in gedachten heel hard terug moet denken aan Swakopmund en wat er daarna allemaal gebeurd is. We hebben de duinen in de Namib desert bezocht en ook de wereldbekende Dune 45 beklommen. Hier zag ik een beetje tegenop omdat ik het niet zo goed doe met omhoog klimmen (zal wel iets te maken hebben met in een vlak land wonen). Het viel me echter enorm mee en het uitzicht en de zonsopgang boven de rode duinen was geweldig! The Tropic of Capricorn en Fish River Canyon stonden op het programma voor de volgende dag. Dit was ook de dag dat we bij de grens met Zuid Afrika aan zouden komen waar we helaas onze truck Gunga achter zouden laten. Wegens wat persoonlijke omstandigheden en problemen hebben we helaas ook onze chauffeur Brendan en zijn vriendin Meg acher moeten laten. Dit betekende dat de middag en avond in het teken stonden van Gunga ontruimen, alle spullen inpakken en afscheid nemen van Brendan en Meg. De eerste dingen gaan gepaard met veel gezucht en gesteun, het laatste onder het genot van 'een drankje of twee' (lees= het was een groot feest met veel omhelzingen, speeches en gelach en wat tranen).
De volgende ochtend was het dan zover, Brendan en Meg brengen ons met Gunga naar de laatste grensovergang al waar we onszelf in een bus laden voor de komende dagen naar Kaapstad. De tenten en overige kampeerspullen blijven achter bij Gunga.
De eerste dag rijden we naar Stellenbosch waar he ongelofelijk en onaangenaam warm is. Slapen is lastig in de hitte en we missen onze tent waar tenminste geen muggen in komen. James gaat op een wijntour terwijl ik de dag in Stellenbosch doorbreng met wat rondkijken en picknicken.
Na twee nachten reizen we door naar Cape Agulhas, het meest zuidelijke puntje van Afrika en tevens het punt waar de Atlantische en de Indische oceaan samen komen. Hier ben ik jaren geleden ook geweest en ik moet zeggen dat het er nog precies hetzelfde uit zag. De bekende rood met witte vuurtoren en het bord met de twee oceanen erop aangegeven.
De volgende dag komen we aan in Kaapstad. Het eindpunt van de groepsreis. Omdat we al afscheid genomen hebben van een paar mensen voelt het al een paar dagen alsof de reis ten einde is. We gaan die avond met de groep uit eten, het voelt wat vreemd omdat de meeste mensen nog zeker een dag of 3 hier zijn en we dus nog geen echt afscheid nemen.
De dagen sinds aankomst hier zijn echt voorbij gevlogen. We hebben wat verjaardagen van mensen gevierd en gister ben ik met 8 andere van de reis met zeehonden wezen snorkelen (wij snorkelen en de zeehonden zwemmen gewoon hoor...). Ik was een beetje bang omdat ik de dag ervoor nogal ziek geworden was op de boot terug van Robben eiland. Wetende dat ik snel zeeziek wordt en ook dat er een storm op komst was en er een aantal andere zeegerelateerde activiteiten wegens de weersomstandigheden geannuleerd waren stelde me niet heel erg gerust. Uiteindelijk bleek het mee te vallen en ben ik, met behulp van een pilletje, niet zeeziek geworden en kon ik genieten van de zeehonden in het blauwe water.
Het aftellen is begonnen... We hebben nog iets minder dan 2 weken voordat we terug vliegen naar Nederland en daar ons leven weer op moeten pakken. In vergelijking met de rest van de groep valt dat mee want die zijn allemaal minimaal 4 maanden op pad geweest... Toch denk ik dat wij wel even tijd nodig hebben om weer helemaal te wennen.
Op dit moment zeggen we elke dag gedag tegen een aantal mensen die we niet meer gaan zien... Nog een paar dagen en dan zijn we echt weer op onszelf aangewezen.
De volgende ochtend was het dan zover, Brendan en Meg brengen ons met Gunga naar de laatste grensovergang al waar we onszelf in een bus laden voor de komende dagen naar Kaapstad. De tenten en overige kampeerspullen blijven achter bij Gunga.
De eerste dag rijden we naar Stellenbosch waar he ongelofelijk en onaangenaam warm is. Slapen is lastig in de hitte en we missen onze tent waar tenminste geen muggen in komen. James gaat op een wijntour terwijl ik de dag in Stellenbosch doorbreng met wat rondkijken en picknicken.
Na twee nachten reizen we door naar Cape Agulhas, het meest zuidelijke puntje van Afrika en tevens het punt waar de Atlantische en de Indische oceaan samen komen. Hier ben ik jaren geleden ook geweest en ik moet zeggen dat het er nog precies hetzelfde uit zag. De bekende rood met witte vuurtoren en het bord met de twee oceanen erop aangegeven.
De volgende dag komen we aan in Kaapstad. Het eindpunt van de groepsreis. Omdat we al afscheid genomen hebben van een paar mensen voelt het al een paar dagen alsof de reis ten einde is. We gaan die avond met de groep uit eten, het voelt wat vreemd omdat de meeste mensen nog zeker een dag of 3 hier zijn en we dus nog geen echt afscheid nemen.
De dagen sinds aankomst hier zijn echt voorbij gevlogen. We hebben wat verjaardagen van mensen gevierd en gister ben ik met 8 andere van de reis met zeehonden wezen snorkelen (wij snorkelen en de zeehonden zwemmen gewoon hoor...). Ik was een beetje bang omdat ik de dag ervoor nogal ziek geworden was op de boot terug van Robben eiland. Wetende dat ik snel zeeziek wordt en ook dat er een storm op komst was en er een aantal andere zeegerelateerde activiteiten wegens de weersomstandigheden geannuleerd waren stelde me niet heel erg gerust. Uiteindelijk bleek het mee te vallen en ben ik, met behulp van een pilletje, niet zeeziek geworden en kon ik genieten van de zeehonden in het blauwe water.
Het aftellen is begonnen... We hebben nog iets minder dan 2 weken voordat we terug vliegen naar Nederland en daar ons leven weer op moeten pakken. In vergelijking met de rest van de groep valt dat mee want die zijn allemaal minimaal 4 maanden op pad geweest... Toch denk ik dat wij wel even tijd nodig hebben om weer helemaal te wennen.
Op dit moment zeggen we elke dag gedag tegen een aantal mensen die we niet meer gaan zien... Nog een paar dagen en dan zijn we echt weer op onszelf aangewezen.
woensdag 1 februari 2012
Welkom in de Westerse Wereld
Nadat we de Victoria watervallen verlaten hebben zijn we snel doorgereden naar Botswana. Een cruise op de Cobe river stond voor dezelfde dag nog op het programma. Dus nadat we in de hitte van de middag de tent opgzet hebben zijn we met zijn allen naar de Chobe rivier gegaan waar we op een boot gelaen werden. Het leek meer op een drijvend vlot achtig ding mrt een dak erop maar dat maakt allemaal niet uit. We hebben ons zoveel mogelijk comfortabel gemaakt in de plastic tuinstoeltjes en gewacht op een tweede groep mensen die ons zou vergezellen op de boot. Toen iedereen in zijn stoeltje zat was het tijd voor de cruise om echt te beginnen, een uur of twee rustig rondvaren/dobberen over de rivier en kijken naar krokodillen, nijlpaarden, olifanten die kwamen drinken, diverse soorten antilopen en natuurlijk een behoorlijk aantal vogels. Al met al weinig dingen die we nog niet eerder gezien hadden maar toch zeker de moeite waard. Wie kan er nou niet uren kijken naar nijlpaarden die boven water komen en dan hun oortjes ronddraaien om het water eruit te schudden of naar nijlpaarden met open bekken die elkaar te lijf gaan?
De volgende dag was het tijd om al weer door te gaan en daarnaast zou het ook bijna James zijn verjaardag zijn. Nog even inkopen doen in de stad voordat de rijdag weer begon op weg naar een bushcamp op de weg naar Maun. Morgen is James jarig dus er gaat een kaartje rond in de groep waar mensen hun naam en gelukswensen op kunnen zetten. Tja en ik moet natuurlijk de cadeautjes die ik vanuit Nederland meegenomen heb even opzoeken... Nou waar had ik doe nou ook al weer opgeborgen?Op James zijn verjaardag heb ik hem vroeg op vogeljacht gestuurd zodat we de balonnen van Claire snel even in de tent konden doen. Dus na terugkomst van zijn 10 minuten vogeltochtje (op zoek naar vogelsoort 2000) kon ik hem feliciteren met balonnen en cadeautjes. De rest van de dag is vrij rustig verlopen. Het was een doorsnee rijdag en we kwamen op tijd aan in Maun waar we bij een luxe hotel in de tuin konden kamperen. Het was mijn beurt om te koken en James is verder op jacht gegaan naar die 2000e soort die hij zo graag op zijn verjaardag wilde zien. Dat is hem nog gelukt ook dus die fijne verjaardag zat wel goed. Na het avondeten was er taart bij het zwembad (wel iets anders dan verjaardagen in Nederland in januari). Nog snel even de spullen inpakken want morgen vertrekken we voor een paar dagen naar de Okavanga Delta.We worden 's morgens vroeg opgehaald om naar het Mokoro station te gaan. Na bijna twee uur rijden komen we aan bij de rand van de delta waar een groep mokoro polers op ons staat te wachten. We maken kennis met onze poler, ze zegt dat ze Beauty heet maar ik betwijfel of dat haar echte naam is. Het is even wennen als we met al onze bagage (inclusief dingen die eigenlijk niet nat mogen worden) in het wiebelige bootje zitten. Vroeger werden de mokoro van houtgemaakt, een ware dugout, maar tegenwoordig zijn ze bijna allemaal van polyester gemaakt wat duurzamer is en tevens beter voor de natuur omdat er geen grote rechte bomen meer hoeven te sneuvelen voor een bootje. Al snel raken we gewend aan het heen en weer schommelen van onze boot en aan het ritme van Beauty. Na zo'n twee uur komen we aan op 'ons' eiland waar we de komende twee nachten zullen slapen. De dagen in de Delta brengen we door met wat bushwalks, proef mokorovaren (wat moeilijer is dan het lijkt en zwemmen in een stukje water waarvan ze zeggen dat er overdag geen krokodillen of nijlpaarden zijn. Nu maar hopen dat de nijlpaarden die hier duidelijk geslapen hebben niet vroeg naar bed willen vandaag... We koken op het kampvuur en het halve meter diepe gat achter de omgevallen boomstam is ons toilet. Na twee nachten is het weer tijd om ons eilandje te verlaten en terug te gaan naar de bewoonde wereld. Onze mokororit terug naar het vaste land verloopt soepel en zonder problemen keren we terug naar onze camping. We hebben even de tijd om de tent op te zetten en tr douchen voordat we naar de luchthaven vertekken voor een scenic flight over de delta. Helaas wordt de vlucht geannuleerd wegens het slechte weer dus nu krijgen we morgen ochtend nog een kans om de vlucht te doen.De volgende ochtend is het prachtig weer en kunnen we gedurende een uur genieten van het uitzicht over de delta vanuit de lucht.Het is tijd om door te reizen en vandaag gaan we van Botswana naar Namibia. Wederom een makkelijke grensovergang en zonder problemen komen we aam bij Ngepi camp in de Caprivi strip waar we de nacht doorbrengen.We hebben aardig war rijdagen voor de boeg me steeds slechts 1 nacht op een locatie. Onze volgnde stop is bij een grote baobab boom. Bushcamping is niet legaal in Namibia maar daar trekken we ons weinig van aan. W betekend het dan we geen lichten in Gunga mogen gebruiken en dat we geen lawaai mogen maken. Dus een heerlijk rustig bushcamp met uitzicht op een heldere sterren hemel.Na een vroeg vertrek komen we redelijk vroeg aan in Etosha National Park waar we de komende nacht door zullen brengen. We zijn de hele tijd op zoek naar dieren vanaf de beach in Gunga en zien wederom allerlei dieren. Gamedrive is best apart vanuit zo'n heel groot voertuig. Net voor zonsondergang komen we aan op onze camping waar ook een waterhole me verlichting is. Dit betekend dat we na het opzetten van d tent onszelf op de bankjes tussen de mieren bij de waterhole geinstalleerd hebben. Eten halen we even snel bij Gunga om dat op ons gemak, al kijkend naar een uil en een paar jakhalzen bij de waterhole op te eten.Omdat het zo veel geregend heeft is alles heel groen in Etosha wat voor ons een nadeel is. Er zijn weinig dieren die daadwerkelijk naar de waterhole komen om te drinken omdat er elders veel water te krijgen is. Toch zien we wel wat leuke dingen. Mijn hoogtepunt was waarschijnlijk de twee gennets die we gezien hebben. Een kruising tussen een fred en een whiskas poes... Geen idee of je nu snapt hoe ze eruit zien maar neem naar van me aan dat ze een hoog aaibaarheidsgehalte hebben.'s morgens, na een erg korte nacht, worden we wakker door het gebrul van leeuwen. We zijn helaas net te laat bij de waterhole om ze te zien. We vertrekken om, op weg naar de uitgang van het park, nog wat dieren te zoeken.'s middags komen we aan bij Cheetah Park. Een paar boeren waren een paar jaar geleden niet zo blij toen hun vee steeds aangevallen werd door cheetas dus besloten ze de cheetah te vangen. Deze bleek zwanger te zij. Toen hebben ze besloten om de cheetah als een soort huisdier te houden. Deze beslissing heeft nogal wat effect gehad en nu vangen ze cheetas die in de omgeving voor prolemen zorgen om die in hun eigen park te huisvesten. Ze hebben 3 huis cheetas, deze kun je aaien en knuffelen, daarnaast hebben ze in een groot park nog zo'n 14 wilde cheetas zitten die ze wel voeren maar verder eigenlijk met rust laten. Natuurlijk hebben wij even met de huis cheetas mogen spelen en waren we erbij toen de 'wilde' cheetas gevoerd werden.Het is al een paar dagen geleden dat we een bushcamp hadden dus het was weer de hoogste tijd. De dag na Cheetah Park slapen we onder de de sterren bij Spitskoppe. Prachtige omgeving met rotsen en heerlijk slapen in het gras zonder tent. We slapen wel op een camping maar het is meer dat het de naam camping heeft dan iets anders. Er zijn geen faciliteiten dus buiten de naam Is het echt een bushcamp. De zonsondergang en opgang de volgende ochtend zijn prachtig!We vertekken bijtijds de volgende ochtend om door de reizen naar Swakopmund. Onderweg stoppen we bij de Cape Cross Seal Colony en we wanen ons weer even op Antarctica. De geur en de geluiden van alle zeehonden is overweldigend. Swakopmund is in alle opzichten een westerse stad. In de Lonely Planet staat dat het net zo goed een badplaats ergens in duitsland kan zijn en dat klopt inderdaad... Echte stoep, met tegels, geen afval op straat, een grote hoeveelheid aan winkels en toeristishe souvenir shops.... Met andere woorden, welkom in de Westerse Wereld!En als we dan toch in de Westerse Wereld zijn kunnen we daar maar net zo goed zo veel mogelijk van genieten. Een paar nachten in een echt bed in een kamer slapen, lekker uit eten en als we dan toch bezig zijn kunnen we ook mooi even uit een vliegtuig springen. Voordat we weggingen heb ik gezegd dat ik wilde skydiven, waarom ook niet en alhoewel ik het waarschijnlijk heel erg eng zou vinden wilde ik het toch doen. Al met al bleek ik helemaal niet bang te zijn, even vlak voordat we uit het vliegtuig moesten springen een paar kriebeltjes in mijn buik maar verder verdacht weinig bang gevoelens... In vergelijking met de Efteling en de achtbanen daar is dit echt een eitje!
Na een vrije val van zo'n 30-40 seconden gaat de parachute open en kun je opeens weer ademhalen, om je heen kijken en dingen horen.... wat een stilte opeens. Prachtig uitzicht over de duinen en het gebied rond Swakopmund... nog even wat rondjes draaien en weer veilig met beide benen op de grond na een minuut of 5-8. Ik dacht niet dat ik het zou kunnen doen maar het was helemaal geweldig.
Vandaag de computer van medereizigers geleend om een backup van onze foto's te maken en even normaal achter het internet te kunnen zitten. Verder zullen we heerlijk genieten van een dagje weinig tot niets doen voordat we morgen verder rijden in de richting van Sesriem en de welbekende Dune 45.
Een volgende keer dat we internet mogelijkheden hebben zal waarschijnlijk pas in Kaapstad zijn, als de reis ten einde is gekomen. Dat zal nog wel raar zijn om opeens weer helemaal op onszelf aangewezen te zijn zonder zo'n 20 andere mensen om je heen...
Polen blijkt lastiger te zijn dan het lijkt
Chunky en James genieten van het uitzicht in de Okavango Delta
Uitzicht vanuit het vliegtuig over de Delta
De Big Baobab Tree
Etosha National Park
Wildebeest en Oryx in Etosha National Park
Zonsondergang over de waterhole in Etosha National Park
Cheetah Park
Spitskoppe
Cape Cross Seal Colony
Net voordat Ty en ik het vliegtuig in moesten om er vervolgens weer uit te springen
Free Fall
Weer veilig op de grond met Tandem jumper Dries
woensdag 18 januari 2012
Inhalen
Ok het is echt heel lang geleden dat ik een bericht op deze blog geplaatst heb maar geloof me, ik heb goede excuses!
We hebben het gewoon druk gehad en daarnaast (excuus nummer 2) veel te weinig internet mogelijkheden.
Dus ga ik proberen om een verhaaltje te schrijven waarmee jullie weer up to date zijn maar om het niet zo lang te maken dat jullie er echt makkelijk voor moeten gaan zitten zoals een goed boek zeg maar.
Komt ie: de laatste keer dat ik iets online geplaatst heb was in Harare (de hoofdstad van Zimbabwe). Dat was het onderweg verhaal van ons leven 'on the road' zeg maar.
De paar dagen ervoor zijn we van Lilongwe (Malawi) naar Harare gereden met een bushcamp ergens in de Tete Corridor in Mozambique. Voor de oudere onder jullie hebben jullie misschien nog wel herinneringen aan de Tete Corridor van het nieuws, voor de jongeren onder jullie: Google doet wonderen!
Eenmaal in Harare aangekomen hebben we daar 2 nachten geslapen en zijn we op de tussenliggende vrije dag naar de lokale Botanische Tuinen gegaan. Deze hadden we bijna geheel voor onszelf en ondanks dat de tuinen hier en daar wat (lees: heel erg) verwaarloosd zijn was het toch de moeite waard.
Na Harare zijn we naar de 'Eastern Highlands' gegaan naar de Chimanimani bergen in het oosten van Zimbabwe. Ook hier hadden we twee nachten op een camping die ook ietwat (lees: nog erger dan de tuinen) verwaarloosd was. Ware vergane glorie maar oh oh oh, wat een uitzicht (zie blog van James voor een foto van het uitzicht, laatste foto vorige post met rode bergen en maan - http://jameslidster.blogspot.com/).
Op de vrije dag zijn we er op uit getrokken om iets meer van de bergen (te voet) te ontdekken. Heerlijke wandeling gemaakt!
De volgende stop was Great Zimbabwe. Dit zijn ruines (grootste ten zuide van de sub sahara schijnbaar) en bestaan hoofdzakelijk uit lossen stenen muurtjes (zonder cement dus) en een ronde toren en natuurlijk een onbeschrijfelijk mooi uitzicht over de omliggende omgeving (foto's volgen hopelijk later een keer).
Na een nacht was het tijd om door te tijden naar Gweru. De een na grootste stad van Zimbabwe maar belangrijker thuisbasis van Antelope Park waar ze bezig zijn met het fokken van leeuwen en het trainen en klaarstomen voor hun leven in het wild. Te veel om op te noemen maar ik weet zeker dat je meer informatie kan vinden als je bij google 'antelope park gweru' invoerd.
Hier zouden we 3 nachten blijven en hebben we allerhande activiteiten gedaan. Met leeuwen lopen (en aaien en staartjes vasthouden) en leeuwen te eten zien krijgen (achter een hek en de leeuwen komen op je afgestormd omdat het eten ongeveer een meter bij je vandaan ligt aan de andere kant van het hek - de video's MOETEN jullie gewoon echt een keertje zien). Ook zijn we 's avonds met de leeuwen naar buiten gegaan om ze hun jachtinstinct te laten oefenen... in het donker in een open auto met 4 leeuwen die je makkelijk aan stukken zouden kunnen scheuren maar die reageren op fluitjes, de leeuwen die vervolgens de impala's of de wildebeesten spotten en daar achteraan gaan... spannend!
Tevens hebben we op mijn verjaardag een bushwalk gedaan om te leren over planten, sporen van dieren en overlevingstechnieken in de bushbush. Op mijn verjaardag was het 's avonds ook tijd voor een feestje en Claire had bedacht dat we ons met het thema Friday the 13th (de film) moesten verkleden. Bijna iedereen had hier moeite voor gedaan en het was een geslaagd feestje (wederom hoop ik op een later tijdstip foto's toe te kunnen voegen).
op 14 januari was het tijd om door te gaan naar Balaweyo waar we ook weer 2 nachten zouden blijven. Op de vrije dag zijn we op neushoornjacht gegaan, helaas hebben we niets gezien maar we konden wel genieten van mooie uitzichten in Matapos National Park (tussen de regenbuien door :)).
Na twee nachten was het dan eindelijk tijd om door te reizen naar de Victoria Watervallen. Ons middelpunt, halverwege de reis en DE plek bij uitstek om allemaal rare dingen te doen zoals van bruggen af springen met elastiekjes aan je enkels. Wegens het ongeluk dat op 31 december is gebeurd met de Bungee is het op dit moment niet mogelijk om te bungee jumpen (he wat jammer nou zeg.... *zegt ze sarcastisch*). Op de 31e is de bungee geknapt toen er een meisje vanaf sprong en ze is in de rivier terecht gekomen en heeft het overleefd. Ben ik heel blij om maar kun je je voorstellen dat ik niet sta te springen om te springen?
We zijn gister in de ochtend naar Zambia afgereisd (toch zeker een kwartier reizen) om daar te microlighten over de watervallen. In een buggystoeltje zitten met een vlieger boven je en een grasmaaier motor die je de lucht in moet krijgen... HELEMAAL GEWELDIG!!!!
Echt de moeite waard en we waren er tevreden mee om na zo'n geweldige ervaring weer terug te gaan naar Zimbabwe om daar de watervallen op ooghoogte te bekijken en de 'spray' in ons gezicht te voelen. Alsof je onder de douche staat, had zo mijn haar kunnen wassen (als ik shampoo meegenomen had).
Na het park via de toeristishe route naar de camping terug gelopen via een vrij verlaten weg. Impase, wrattenzwijn, verschillende bok soorten gezien onder het luid gebrul van de nijlpaarden in de rivier op zo'n 50 meter afstand. Met de wetenschap in het achterhoofd dat er jaarlijks veel mensen doodgaan door het tegenkomen van nijlpaarden vonden we dit toch wel heel spannend.... er zat geen hel tussen moet je even weten en oh ja.... in het gebied komen ook olifanten voor!
Vanochtend hebben we de spannende dingen voort gezet door te gaan white water raften op de Zambezi. Ook dit was een geweldige ervaring. Met stroomversnellingen van verschillende categorieen (2 t/m 4) zijn er omgeslagen, hebben we heel veel water binnen gekregen en mochten we ook stukken 'drijven'.
Voor mijn verjaardag heb ik van de groep een bon gekregen (voor 2) voor 'high tea' in een luxe restaurant en dat hebben James en ik net gedaan voordat ik hier het internet cafe inliep. Heerlijke scones, sandwiches en taartjes en een prachtig uitzicht van de brug en de waterval met een regenboog erboven. Je kan wel stellen dat ik een tevreden persoon ben op dit moment.
Morgen gaan we weer verder in de richting van Botswane en morgen middag een cruise over de Chobe rivier in Botswana....
Helaas heb ik hier geen mogelijkheid om foto's te uploaden dus ik hoop dat ik dat binnenkort nog een keertje kan doen.
Internet is vrij spaarzaam geweest hier in Afrika en serieus, met een inbel verbinding met een telefoonlijntje kun je niet eens je mail openen. Met dat in het achterhoofd weet ik niet wanneer ik weer kan 'updaten' maar zodra ik kan zal ik het doen om jullie op de hoogte te houden.
Als laatste wil ik zeggen: Dank jullie wel voor alle verjaardagswensen!
We hebben het gewoon druk gehad en daarnaast (excuus nummer 2) veel te weinig internet mogelijkheden.
Dus ga ik proberen om een verhaaltje te schrijven waarmee jullie weer up to date zijn maar om het niet zo lang te maken dat jullie er echt makkelijk voor moeten gaan zitten zoals een goed boek zeg maar.
Komt ie: de laatste keer dat ik iets online geplaatst heb was in Harare (de hoofdstad van Zimbabwe). Dat was het onderweg verhaal van ons leven 'on the road' zeg maar.
De paar dagen ervoor zijn we van Lilongwe (Malawi) naar Harare gereden met een bushcamp ergens in de Tete Corridor in Mozambique. Voor de oudere onder jullie hebben jullie misschien nog wel herinneringen aan de Tete Corridor van het nieuws, voor de jongeren onder jullie: Google doet wonderen!
Eenmaal in Harare aangekomen hebben we daar 2 nachten geslapen en zijn we op de tussenliggende vrije dag naar de lokale Botanische Tuinen gegaan. Deze hadden we bijna geheel voor onszelf en ondanks dat de tuinen hier en daar wat (lees: heel erg) verwaarloosd zijn was het toch de moeite waard.
Na Harare zijn we naar de 'Eastern Highlands' gegaan naar de Chimanimani bergen in het oosten van Zimbabwe. Ook hier hadden we twee nachten op een camping die ook ietwat (lees: nog erger dan de tuinen) verwaarloosd was. Ware vergane glorie maar oh oh oh, wat een uitzicht (zie blog van James voor een foto van het uitzicht, laatste foto vorige post met rode bergen en maan - http://jameslidster.blogspot.com/).
Op de vrije dag zijn we er op uit getrokken om iets meer van de bergen (te voet) te ontdekken. Heerlijke wandeling gemaakt!
De volgende stop was Great Zimbabwe. Dit zijn ruines (grootste ten zuide van de sub sahara schijnbaar) en bestaan hoofdzakelijk uit lossen stenen muurtjes (zonder cement dus) en een ronde toren en natuurlijk een onbeschrijfelijk mooi uitzicht over de omliggende omgeving (foto's volgen hopelijk later een keer).
Na een nacht was het tijd om door te tijden naar Gweru. De een na grootste stad van Zimbabwe maar belangrijker thuisbasis van Antelope Park waar ze bezig zijn met het fokken van leeuwen en het trainen en klaarstomen voor hun leven in het wild. Te veel om op te noemen maar ik weet zeker dat je meer informatie kan vinden als je bij google 'antelope park gweru' invoerd.
Hier zouden we 3 nachten blijven en hebben we allerhande activiteiten gedaan. Met leeuwen lopen (en aaien en staartjes vasthouden) en leeuwen te eten zien krijgen (achter een hek en de leeuwen komen op je afgestormd omdat het eten ongeveer een meter bij je vandaan ligt aan de andere kant van het hek - de video's MOETEN jullie gewoon echt een keertje zien). Ook zijn we 's avonds met de leeuwen naar buiten gegaan om ze hun jachtinstinct te laten oefenen... in het donker in een open auto met 4 leeuwen die je makkelijk aan stukken zouden kunnen scheuren maar die reageren op fluitjes, de leeuwen die vervolgens de impala's of de wildebeesten spotten en daar achteraan gaan... spannend!
Tevens hebben we op mijn verjaardag een bushwalk gedaan om te leren over planten, sporen van dieren en overlevingstechnieken in de bushbush. Op mijn verjaardag was het 's avonds ook tijd voor een feestje en Claire had bedacht dat we ons met het thema Friday the 13th (de film) moesten verkleden. Bijna iedereen had hier moeite voor gedaan en het was een geslaagd feestje (wederom hoop ik op een later tijdstip foto's toe te kunnen voegen).
op 14 januari was het tijd om door te gaan naar Balaweyo waar we ook weer 2 nachten zouden blijven. Op de vrije dag zijn we op neushoornjacht gegaan, helaas hebben we niets gezien maar we konden wel genieten van mooie uitzichten in Matapos National Park (tussen de regenbuien door :)).
Na twee nachten was het dan eindelijk tijd om door te reizen naar de Victoria Watervallen. Ons middelpunt, halverwege de reis en DE plek bij uitstek om allemaal rare dingen te doen zoals van bruggen af springen met elastiekjes aan je enkels. Wegens het ongeluk dat op 31 december is gebeurd met de Bungee is het op dit moment niet mogelijk om te bungee jumpen (he wat jammer nou zeg.... *zegt ze sarcastisch*). Op de 31e is de bungee geknapt toen er een meisje vanaf sprong en ze is in de rivier terecht gekomen en heeft het overleefd. Ben ik heel blij om maar kun je je voorstellen dat ik niet sta te springen om te springen?
We zijn gister in de ochtend naar Zambia afgereisd (toch zeker een kwartier reizen) om daar te microlighten over de watervallen. In een buggystoeltje zitten met een vlieger boven je en een grasmaaier motor die je de lucht in moet krijgen... HELEMAAL GEWELDIG!!!!
Echt de moeite waard en we waren er tevreden mee om na zo'n geweldige ervaring weer terug te gaan naar Zimbabwe om daar de watervallen op ooghoogte te bekijken en de 'spray' in ons gezicht te voelen. Alsof je onder de douche staat, had zo mijn haar kunnen wassen (als ik shampoo meegenomen had).
Na het park via de toeristishe route naar de camping terug gelopen via een vrij verlaten weg. Impase, wrattenzwijn, verschillende bok soorten gezien onder het luid gebrul van de nijlpaarden in de rivier op zo'n 50 meter afstand. Met de wetenschap in het achterhoofd dat er jaarlijks veel mensen doodgaan door het tegenkomen van nijlpaarden vonden we dit toch wel heel spannend.... er zat geen hel tussen moet je even weten en oh ja.... in het gebied komen ook olifanten voor!
Vanochtend hebben we de spannende dingen voort gezet door te gaan white water raften op de Zambezi. Ook dit was een geweldige ervaring. Met stroomversnellingen van verschillende categorieen (2 t/m 4) zijn er omgeslagen, hebben we heel veel water binnen gekregen en mochten we ook stukken 'drijven'.
Voor mijn verjaardag heb ik van de groep een bon gekregen (voor 2) voor 'high tea' in een luxe restaurant en dat hebben James en ik net gedaan voordat ik hier het internet cafe inliep. Heerlijke scones, sandwiches en taartjes en een prachtig uitzicht van de brug en de waterval met een regenboog erboven. Je kan wel stellen dat ik een tevreden persoon ben op dit moment.
Morgen gaan we weer verder in de richting van Botswane en morgen middag een cruise over de Chobe rivier in Botswana....
Helaas heb ik hier geen mogelijkheid om foto's te uploaden dus ik hoop dat ik dat binnenkort nog een keertje kan doen.
Internet is vrij spaarzaam geweest hier in Afrika en serieus, met een inbel verbinding met een telefoonlijntje kun je niet eens je mail openen. Met dat in het achterhoofd weet ik niet wanneer ik weer kan 'updaten' maar zodra ik kan zal ik het doen om jullie op de hoogte te houden.
Als laatste wil ik zeggen: Dank jullie wel voor alle verjaardagswensen!
Great Zimbabwe
James met een 14 maanden oude leeuw
Even staartje vasthouden... het ware 'uitlaten'
hmmm lekker, avondeten
Microlight
zaterdag 7 januari 2012
Onderweg
Onderweg
Niet een update over wat we allemaal gedaan hebben maar meer een soort verdieping over ons leven hier zeg maar. Als je overland van Nairobi naar Kaapstad gaat reizen dan ben je veel onderweg, dat is iets waar je niet onderuit kan. Om jullie wat meer inzicht te geven, en als herinnering voor later anders worden de verhalen vast steeds sterker, schrijf ik deze blog. Rijdagen, dat zijn dus de dagen dat we van een huidige locatie naar een volgende locatie reizen, beginnen meestal vroeg. Vandaag zijn we, as we speak, onderweg naar de Tete regio in Mozambique. Vanmorgen zijn we vroeg begonnen met ontbijt, dit betekend dat mijn wekkertje om 5 uur af ging omdat ik ook nog eens in de kookgroep zit vandaag en dus ontbijt klaar moest maken. Het ontbijt begint om 6 uur en iets voor die tijd komen de eerste mensen aan. Een uur later vertrekken we, dan zijn dus alle tenten ingepakt en zitten netjes opgeborgen in een van de vele buitenvakken die Gunga heeft. Iedereen heeft zijn slaapspullen en persoonlijke dingen opgeborgen in de lockers onder de stoelen in Gunga. Per 2 personen krijg je een locker waarvoor je de stoelzitting op moet tillen om erbij te kunnen. Er zijn 24 stoelen en momenteel zijn we met 21 mensen maar geloof me als ik zeg dat er geen lege lockers over zijn. Samen met James heb ik een locker onder de stoelen aan de kopse kant die ongeveer half zo klein zijn als de overige lockers. Maar ok, iedereen heeft dus zijn spullen opgeborgen die hij of zij niet nodig heeft gedurende de dag. Een handtas met dingen die wel nodig zijn blijft op de grond liggen of op de stoelen. Paspoort, portomonee, camera en allerhande bruikbare of essentiele dingen zoals malaria pillen en zakmes zitten in de handtas. Niemand heeft een vaste stoel maar zoals valt te verwachten hebben mensen wel een favoriete plaats en de tassen worden op deze favoriete plaaten gezet als teken dat die plek bezet is. Een uur na ontbijt is het tijd voor vertrek. Iedereen klimt naar binnen en mensen kiezen 'hun' stoel of kiezen voor de 'beach'. Dit is een stukje helemaal voorin waar matrassen liggen en waar je heerlijk uit kan slapen als je nacht toch iets te kort was en waar je je hoofd uit kan steken om de wind in je gezicht te voelen, dat klinkt fijner dan dat het meestal is...
Nog een paar laatste dingen voordat we echt weg kunnen, rollen we de zijkanten van de truck nu al op of wachten we tot het water van de regen vannacht van het dak af is? Als er water op het dak ligt en we gaan rijden dan krijgen de mensen vanaf halverweg in de truck onvrijwillig een koude douche over zich heen bij het wegrijden. De zijkanten blijven dus nog even naar beneden tot we de eerste bocht om zijn maar het zeil boven de 'beach' kan wel opgerold worden zodat er een briesje binnenkomt. Iedereen zit, Brendan (onze chauffeur) geeft wat gas en wij drukken op de 'buzzer' om te laten weten dat we klaar zijn. De 'buzzer' is onze enige manier van communicatie met Brendan en Claire in de cabine. 1 keer buzzen betekend dat we moeten plassen, Brendan zal proberen de truck binnen 5 minuten te stoppen op een plek waar we veilig kunnen plassen langs de kant van de weg. Meestal lukt dit, soms in een dichtbevolkt grebied of in een stad duurt het iets langer. 2 keer buzzen betekend dat we de zijkanten op willen rollen of naar beneden willen doen met regen of dat we de 'beach' willen bedekken of open willen maken. Voor deze acties moeten we stil staan en hebben we hulp nodig van buiten omdat er elastieken om haken zitten of omdat deze eromheen moeten. Deze stop kan op plekken die iets minder veilig zijn en Brendan zal dan ook sneller een geschike plek vinden. 3 keer buzzen betekend een 'Noodgeval'. We stoppen onmiddelijk en meestal dus niet op en handige of veilige plek. Deze noodstop hebben we tot nu toe een aantal keer gebruikt als er dingen uit de truck gevlogen zijn wat niet de bedoeling was, te denken aan handdoeken of ondergoed dat net voor vertrek van de waslijn gehaald is en niet goed is opgeborgen.
Ok we kunnen dus weg en de dag begint. Mensen slapen, lezen, kijken naar buiten, slapen nog een beetje, liggen uitgestrekt op de 'beach', op twee of drie stoelen of soms zelfs op de vloer, alhoewel mij dat persoonlijk niet heel comfortabel lijkt. Er wordt wat gepraat, muziek geluisterd en ipods worden opgeladen. Zo brengen we dan het grootste gedeelte van de dag door. Af en toe hebben we een plasstop en ergens rond de middag hebben we een lunchpauze. De kookgroep bereid de lunch voor en de krukjes worden uit een ander vakje van Gunga gehaald en opgesteld. De zijkant van Gunga is een ware keuken. Er zijn vakjes en werkbanken en er zijn tafels die opgesteld worden waarop gewerkt kan worden. Potten, pannen, messen, bestek, borden, kommen en bekers, alles wat je denkt nodig te hebben is aanwezig.
Binnen in Gunga hebben we een prullenbak en een grote koelbox voor ons gebruik, daarnaast zijn er onder de vloer allemaal compartimenten waar je van alles kwijt kan. Er is een luik voor de kookgroep met een koelbox waar je eventueel dingen in koel kan houden, wat natuurlijk alleen maar werkt als je ook ijs haald om de boel koud te houden, daarnaast is er een compartiment met voorraad wat we eventueel kunnen gebruiken. Potten pindakaas, honing, melkpoeder en cornflakes voor noodgevallen. Dan een vak met daarin thee, koffie en de 'fridge'. Niet dat we daadwerkelijk een koelkast aan boord hebben maar wel een kluis waar we paspoorten, geld en andere waardevolle spullen in kunnen bewaren. De kluis zit op slot met 2 hangsloten waar we zelf de sleutels van hebben. Omdat het niet handig is om rond te vragen wie de sleutels van de kluis heeft is hij omgedoopt tot 'fridge'. De kookgroep heeft 1 sleutelbos van alle sloten waar we bij moeten kunnen en een tweede persoon heeft de 2e sleutel van de fridge. Er moeten altijd minimaal 2 personen aanwezig zijn bij het openen van de 'fridge'.
Tegen de tijd dat we allemaal uitgeslapen zijn stoppen we omdat we onze bestemming bereikt hebben. Niet altijd als het nog licht is en ook lang niet altijd op de plek waar we wilde stoppen. De kookgroep begint met het koken van het eten terwijl de rest de tenten op gaat zetten en de slaapplekjes klaar gaat maken.
Op dagen dat we grenzen over moeten zullen we stoppen bij zowel de uitgaande als de binnenkomende grenspost. Afhankelijk van welk land we mee te maken hebben moeten we zelf ons gezicht en paspoort laten zien of kan Claire met al onze paspoorten de boel regelen. Bij binnenkomst van een land moeten we vaak een formulier invullen met wat we precies van plan zijn, hoe we reizen en of we wel genoeg geld hebben. Ach tegen de tijd dat we in Kaapstad zijn zullen we wel weten wat ons paspoort nummer is, waar het is uitgegeven, door wie het is uitgegeven en wat de de datum van verloop is...
Niet een update over wat we allemaal gedaan hebben maar meer een soort verdieping over ons leven hier zeg maar. Als je overland van Nairobi naar Kaapstad gaat reizen dan ben je veel onderweg, dat is iets waar je niet onderuit kan. Om jullie wat meer inzicht te geven, en als herinnering voor later anders worden de verhalen vast steeds sterker, schrijf ik deze blog. Rijdagen, dat zijn dus de dagen dat we van een huidige locatie naar een volgende locatie reizen, beginnen meestal vroeg. Vandaag zijn we, as we speak, onderweg naar de Tete regio in Mozambique. Vanmorgen zijn we vroeg begonnen met ontbijt, dit betekend dat mijn wekkertje om 5 uur af ging omdat ik ook nog eens in de kookgroep zit vandaag en dus ontbijt klaar moest maken. Het ontbijt begint om 6 uur en iets voor die tijd komen de eerste mensen aan. Een uur later vertrekken we, dan zijn dus alle tenten ingepakt en zitten netjes opgeborgen in een van de vele buitenvakken die Gunga heeft. Iedereen heeft zijn slaapspullen en persoonlijke dingen opgeborgen in de lockers onder de stoelen in Gunga. Per 2 personen krijg je een locker waarvoor je de stoelzitting op moet tillen om erbij te kunnen. Er zijn 24 stoelen en momenteel zijn we met 21 mensen maar geloof me als ik zeg dat er geen lege lockers over zijn. Samen met James heb ik een locker onder de stoelen aan de kopse kant die ongeveer half zo klein zijn als de overige lockers. Maar ok, iedereen heeft dus zijn spullen opgeborgen die hij of zij niet nodig heeft gedurende de dag. Een handtas met dingen die wel nodig zijn blijft op de grond liggen of op de stoelen. Paspoort, portomonee, camera en allerhande bruikbare of essentiele dingen zoals malaria pillen en zakmes zitten in de handtas. Niemand heeft een vaste stoel maar zoals valt te verwachten hebben mensen wel een favoriete plaats en de tassen worden op deze favoriete plaaten gezet als teken dat die plek bezet is. Een uur na ontbijt is het tijd voor vertrek. Iedereen klimt naar binnen en mensen kiezen 'hun' stoel of kiezen voor de 'beach'. Dit is een stukje helemaal voorin waar matrassen liggen en waar je heerlijk uit kan slapen als je nacht toch iets te kort was en waar je je hoofd uit kan steken om de wind in je gezicht te voelen, dat klinkt fijner dan dat het meestal is...
Nog een paar laatste dingen voordat we echt weg kunnen, rollen we de zijkanten van de truck nu al op of wachten we tot het water van de regen vannacht van het dak af is? Als er water op het dak ligt en we gaan rijden dan krijgen de mensen vanaf halverweg in de truck onvrijwillig een koude douche over zich heen bij het wegrijden. De zijkanten blijven dus nog even naar beneden tot we de eerste bocht om zijn maar het zeil boven de 'beach' kan wel opgerold worden zodat er een briesje binnenkomt. Iedereen zit, Brendan (onze chauffeur) geeft wat gas en wij drukken op de 'buzzer' om te laten weten dat we klaar zijn. De 'buzzer' is onze enige manier van communicatie met Brendan en Claire in de cabine. 1 keer buzzen betekend dat we moeten plassen, Brendan zal proberen de truck binnen 5 minuten te stoppen op een plek waar we veilig kunnen plassen langs de kant van de weg. Meestal lukt dit, soms in een dichtbevolkt grebied of in een stad duurt het iets langer. 2 keer buzzen betekend dat we de zijkanten op willen rollen of naar beneden willen doen met regen of dat we de 'beach' willen bedekken of open willen maken. Voor deze acties moeten we stil staan en hebben we hulp nodig van buiten omdat er elastieken om haken zitten of omdat deze eromheen moeten. Deze stop kan op plekken die iets minder veilig zijn en Brendan zal dan ook sneller een geschike plek vinden. 3 keer buzzen betekend een 'Noodgeval'. We stoppen onmiddelijk en meestal dus niet op en handige of veilige plek. Deze noodstop hebben we tot nu toe een aantal keer gebruikt als er dingen uit de truck gevlogen zijn wat niet de bedoeling was, te denken aan handdoeken of ondergoed dat net voor vertrek van de waslijn gehaald is en niet goed is opgeborgen.
Ok we kunnen dus weg en de dag begint. Mensen slapen, lezen, kijken naar buiten, slapen nog een beetje, liggen uitgestrekt op de 'beach', op twee of drie stoelen of soms zelfs op de vloer, alhoewel mij dat persoonlijk niet heel comfortabel lijkt. Er wordt wat gepraat, muziek geluisterd en ipods worden opgeladen. Zo brengen we dan het grootste gedeelte van de dag door. Af en toe hebben we een plasstop en ergens rond de middag hebben we een lunchpauze. De kookgroep bereid de lunch voor en de krukjes worden uit een ander vakje van Gunga gehaald en opgesteld. De zijkant van Gunga is een ware keuken. Er zijn vakjes en werkbanken en er zijn tafels die opgesteld worden waarop gewerkt kan worden. Potten, pannen, messen, bestek, borden, kommen en bekers, alles wat je denkt nodig te hebben is aanwezig.
Binnen in Gunga hebben we een prullenbak en een grote koelbox voor ons gebruik, daarnaast zijn er onder de vloer allemaal compartimenten waar je van alles kwijt kan. Er is een luik voor de kookgroep met een koelbox waar je eventueel dingen in koel kan houden, wat natuurlijk alleen maar werkt als je ook ijs haald om de boel koud te houden, daarnaast is er een compartiment met voorraad wat we eventueel kunnen gebruiken. Potten pindakaas, honing, melkpoeder en cornflakes voor noodgevallen. Dan een vak met daarin thee, koffie en de 'fridge'. Niet dat we daadwerkelijk een koelkast aan boord hebben maar wel een kluis waar we paspoorten, geld en andere waardevolle spullen in kunnen bewaren. De kluis zit op slot met 2 hangsloten waar we zelf de sleutels van hebben. Omdat het niet handig is om rond te vragen wie de sleutels van de kluis heeft is hij omgedoopt tot 'fridge'. De kookgroep heeft 1 sleutelbos van alle sloten waar we bij moeten kunnen en een tweede persoon heeft de 2e sleutel van de fridge. Er moeten altijd minimaal 2 personen aanwezig zijn bij het openen van de 'fridge'.
Tegen de tijd dat we allemaal uitgeslapen zijn stoppen we omdat we onze bestemming bereikt hebben. Niet altijd als het nog licht is en ook lang niet altijd op de plek waar we wilde stoppen. De kookgroep begint met het koken van het eten terwijl de rest de tenten op gaat zetten en de slaapplekjes klaar gaat maken.
Op dagen dat we grenzen over moeten zullen we stoppen bij zowel de uitgaande als de binnenkomende grenspost. Afhankelijk van welk land we mee te maken hebben moeten we zelf ons gezicht en paspoort laten zien of kan Claire met al onze paspoorten de boel regelen. Bij binnenkomst van een land moeten we vaak een formulier invullen met wat we precies van plan zijn, hoe we reizen en of we wel genoeg geld hebben. Ach tegen de tijd dat we in Kaapstad zijn zullen we wel weten wat ons paspoort nummer is, waar het is uitgegeven, door wie het is uitgegeven en wat de de datum van verloop is...
Achterin Gunga
Lunch langs de kant van de weg met de 'keuken' die uitklapbaar is
De tenten hebben hun eigen opbergvakje
Ach je moet op een bepaald moment toch even bijslapen... toch?
The Beach
The Beach
Poppetjes knutselen van chips
De 'keuken'
Abonneren op:
Posts (Atom)